‘Tijdens het traject van onze dochter, nu bijna twee, had je mij dat echt niet hoeven vertellen. Dat je nog verdriet kon hebben om een onvervulde kinderwens, want je had dan immers toch al een kind?! Inmiddels weet ik wel beter. Natuurlijk hartstikke gezegend en dankbaar dat wij een kindje hebben mogen krijgen, maar het verdriet en de pijn van de tweede kinderwens wordt er niet veel minder op. En dat stukje leegte, die zal altijd blijven denk ik.’
‘Ik zal mij nog eventjes kort voorstellen, ik ben Kyra Elgersma (23) en samen met mijn man (28) en dochter (bijna 2) wonen wij in Zwolle. In 2018 werd ik onvruchtbaar verklaard, door primaire amenorroe en de zwaarste variant van PCOS. Geen schrijntje kans op een natuurlijke zwangerschap, dus wij konden daarna direct het fertiliteitstraject in. Niet zonder slag of stoot maar na een maand of 9 was ik zwanger van ons meisje. Trots maar heftig, het was een hele zware zwangerschap met veel (medische) problemen. Na precies 38 weken werd ze met spoed gehaald wegens pre eclampsie. Onze sterrenkijker liet nog 22 uur op zich wachten en ik riep daarna volmondig dat ik dat nooit, maar dan ook nóóit meer over zal doen.
Lachertje hè? Want inmiddels zitten wij ook alweer 10 maanden in het traject voor een tweede kindje. Toen onze dochter een maand of 8 was, begon het al weer iets te kriebelen. Ze werd ouder en met de dag leuker, ik wilde dat allemaal zo graag nog een keertje ervaren. Net na haar eerste verjaardag hakte we de knoop door en werd er een afspraak gemaakt bij het fertiliteitscentrum. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ben ik nog steeds niet in verwachting. De tijd begint te dringen en ik merk dat ik echt op begin te raken. De leegte is verschrikkelijk maar al die onzekerheid, teleurstellingen, wachtweken, hormonen spuiten en alles wat bij een traject komt kijken is ook heel zwaar.
Nooit had ik gedacht dat ik zo hard zou vechten voor een tweede kindje. Maar het is waar, secundaire kinderloosheid. En ontzettend verdrietig. Dit traject valt me zoveel zwaarder dan de eerste keer. Jùist omdat wij nu weten wat we missen. In mijn hart ben ik al langzamerhand aan het verwerken dat er geen tweede kindje gaat komen, want de eindstreep van ons traject nadert. Die gedachte is oprecht hartverscheurend. Alles in mij wil nog één keertje dragen, één keertje voelen, één keertje baren en nog één keertje voeden.
Dat er waarschijnlijk nooit meer een eerste wandeling, eerste badje, eerste hapje, eerste stapje en eerste woordje komt maakt me verdrietig. Alle eerste keren van mijn dochter, ervaar ik meteen als een afscheid. Als meteen alle laatste eerste keren. Rouwen om wat er niet meer komt. Om wat er niet zal zijn. Een broertje of zusje voor ons meisje. Iets wat ik haar zo ontzettend gun. Wat ik haar zó graag wil geven. Maar wat mijn lichaam maar niet lijkt te kunnen.
Buitenstaanders lijken ook maar weinig begrip te hebben voor secundaire kinderloosheid. We moeten immers dankbaar zijn dat we überhaupt een kind hebben, want “sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen”. En daar slaat iedereen meteen de plank volledig mis. Wij waren namelijk die mensen, die geen kinderen konden krijgen. Wij hebben die leegte al zo ervaren. En die ervaren wij nu weer. Omdat wij nu weer die mensen zijn, die niet nog een kindje kunnen krijgen. Terwijl de wens zo ongelooflijk groot is. Dat wij een dochter hebben gekregen, dank ik de wereld op mijn blote knietjes voor. Het geluk van een kind gun ik iedereen. Maar weet je? Ik gun het mijzelf ook weer.
Een kinderwens is een oergevoel waar je niet tegen kunt vechten. Of het nou voor een eerste of voor een zesde kindje is. Het kost jaren om een onvervulde kinderwens een beetje een plekje te kunnen geven. En de één gaat hier makkelijker mee om dan de ander. Gevoelens en emoties zijn geen maatstaven. Iedereen voelt, rouwt, ervaart anders en op zijn eigen manier en dat is helemaal oké! Voorlopig is het voor mij nog te vers om het te accepteren, maar in mijn hoofd beeld ik mij al wel vaker in dat het is wat het is. Wij drietjes. Manlief, dochterlief en ik. Of er nou een broertje of zusje bij komt of niet, we hebben het goed samen. Alles komt goed.’
~ Kyra Elgersma / Instagram: @kyraelgersma
The post Secundaire kinderloosheid appeared first on Oei, ik groei!.